Biraz kazı yapsam, her santiminden tarih fışkıracak.

Çocukluğumun geçtiği mahalleyi uzaktan gören bir caddeden geçiyorum arada. Etrafı yeni ve renkli bir dokuyla sarılmış, kül rengi bir ören yeri orası sanki. Biraz kazı yapsam, her santiminden tarih fışkıracak. İnsanın kişisel tarihi ve onların şekil verdiği kişisel mitleri, inançları, inançların sarsılışları, korkuları, ağızda cılız bir tat gibi hafiften acıtan travmaları orada gömülü.

Herkes için böyledir, kimden dinlediysem, çocukluğunun geçtiği sokakta bir yanı yaşamaya devam eder. Pas kokusu, toz toprak, olur olmaz bir utanma terleme kötü hissetmeler, aptalca bir âna deli gibi sevinmeler...

İlk kez kola içtiğimi hatırlıyorum orada. Damak tadımın level atladığını düşünmüştüm. Bir kısmı ağızda patlayan, birazı rahatsız etmeden şekerli bir tufan gibi tüm lezzetleri yıkıp geçerek boğazdan akan bir mutluluk iksiriydi o. Tabanı yuvarlak koca bir pet şişe, siyah bir plastik kaideye oturtulmuştu. İlk kez simsiyah bir şey içmiştim, en tuhaf şey buydu ilk başta. Kapitalizm insanın aklını başından nasıl alacağını iyi biliyordu. İçinde hareket ederek, yüzeye doğru yol alan köpükler adeta sihirli bir hava katıyordu. Bu tat hiçbir şeye benzemiyordu.

Gece herkes uyuduktan sonra, başka alemden gelmiş o siyahi şeytanla buluşmak için harekete geçtim. Bir Sasani sarayında parmak uçlarında yürürken, elindeki pişmiş topraktan kandil sönmesin diye diğer elini siper eden genç bir köle kızın kalbini deli gibi çarptıran gece yürüyüşü gibiydi bu.

Mutfağın köşesinde yerde duruyordu. Ellerimle kavrayıp, susuz ve artık suyla asla kanmayacak dudaklarımı ağzına dayadım.
Dilini bilmediğim bu barbaroi yabancı, bu kez acemi genç kıza acımadı. Gündüz boğazımdan köpük köpük buz gibi çağlayan o tatlı nehir, tsunami gibi burnuma kadar yükseldi, genzimi yaktı, nefesimi kesti. Tabiri caizse burnumdan geldi. Aşkımla alay etmişti. Geri dönelim sevgili kendim, sütlü kahveye geri dönelim.
...sabah kahvesi enstantanesi ile günaydın