Hayat derslerinden bir anı

Sebze halinde yeşillik aldığım bir dükkan var.
Biri lise, diğeri ilkokul çağlarında iki çocuk çalışıyor.
Üstleri başları elleri çamurlu, enerjileri yüksek; hallerinden memnun gibiler.
Bu küçük oğlanla benim oğlum birbirlerine bakıyorlar ama ne jest var ne mimik, duyguları anlaşılmıyor.

Biz yetişkinler ne anlarız ki organik ve raf ömrü uzun olsun diye koruyucu madde zerk edilmemiş duygudan?
Bizim duygu dünyamız satranç tahtası gibi, boyna hesap kitap.
Neyse bugün yine aynı sahnede iki şapşal oğlan bakışırken sessizliği biri bozdu; o oğluma hangi okula gidiyorsun dedi, oğlum da ona kaça gidiyorsun dedi.
Tam ayrılırken "Kanka bi baksana" diye oğlumu çağırdı, iki tane kornişon turşu verdi. O da "Sağ ol kanka" dedi. Turşulara ve bu iki kornişona benzeyen oğlana bakakaldım.
Şaka gibi bir iletişim şekli. Selam verirken bile on sefer düşündüğüm yetişkinler dünyasından aşağı atlayasım var.