İnsanların çoğu duygusal yağmacı. Neden yalnızlığın tiryakisi olduk?

Tekamül bulmamış bir sürecin ürünlerinden teşekkül bir kalabalık. Herkesin bir şeylere ihtiyacı var. Birbirlerine el uzatıyor, yardım istiyorlar. Yeterince sevilmemişlerin sevgi açlığı bitmiyor. Saygınlık arayanların ukalalıkları, cahillerin kendilerini ispat için bağıra çağıra vaazları, tek kazanımı toplum yasalarına bağlılık olan vasatların asla takdire şayan olmayan ahlak anlayışlarının reklam filmleri bitmiyor.

Arada bir hazzı yakalayıp yaşamak için tüm bu pop-up'lara maruz kalmak zorundayız. Çoğu konuşurken artık aklımın köşesinde bir "skip ad" butonu çıkıyor. Basmamak için zor tutuyorum kendimi.

Gözümün içine baka baka elini yaşamımın çelik kasasına sokuyor. Vaktimi çalıyor. Oradan biraz gülümseme, biraz da teselli istiyor. Doymuyor. "Bana da lazım" diyemiyorum, veriyorum. İçimi boşaltıp gidiyor. Değerli hissediyor. "Hey! Dur. O benim değerim. Benim o, sendeki o özgüven benim." diyemiyorum.

Bileğinin hakkıyla kazanmayanların, başkalarından çalmaktan başka şansı yok. Beni bulmasın, aklımda teskin olup, vücudumda tatmin olmasın, beni kullanmasın diye geceye saklanıyorum.
Gece soğuk siyah bir örtü. Yıldızlar serpiyor üstüme, bir ay doğuyor ilk akşamdan geceden, şavkı vuruyor pencereden bacadan. Ben bir türkü oluyorum, lambada titreyen alevlerden. Hırsızlar girmesin diye kilitliyorum kapımı. Etrafımda dönüp duruyor bir kalabalık. Bazıları tapınır, bazıları tepinir gibi. Severken de aşırılık, nefret ederken de.

İnsanların çoğu duygusal yağmacı. Neden yalnızlığın tiryakisi olduk? Bundan mı?