Karmakarışık saçma sapan bir akşam bu akşam.

Kafamın içinde yüzlerce iş var. 
Açılmamış koliler, silinmemiş camlar, asılmamış perdeler arasında kendimi kaybettim. Açacağım bir koliden çıkan kalın bir kitabın arasındaymış gibiyim. 

Pencereler prizler odalar her şey sanki yer değiştirmiş, yer değiştirenin ben olduğuma kendimi ikna edemiyorum. 

Gelip geçerken pencereden defalarca ve defalarca bakıyorum; ufuk çizgisi nerede, ağaçlar, tarlalar, tepeler nerede? Gün aydınlanırken sessizlikte şırıldayan dere, mor çiçekler arasındaki patika, yolun sonundaki bahçeli ev nerede?

Şehre yaklaşmış kaynaşmış köyün ışıkları, tarlaların ortasında bir alaçıkta güvercin yuvaları, Van Gogh'la aynı yöne baktığımı düşündüren serviler, prusya mavisi gök, yıldızlı gece nerede? 

Güneşin doğuşu, tarla sınırları, bir yere yetişecek gibi hızlı hızlı yayılan koyun sürüleri, çan sesleri, yaşmaklı çoban kadın yok. 

Geceleri dinlediğim kurbağalar çekirgeler baykuşlar susmuş. Burası başka bir yer diyorum kendime, inanmıyor, tekrar bakıyor. 

Karşımda insan kafeslerine benzeyen apartmanlar yükseliyor. Sanki her bir hücrenin penceresinde ayrı birileri bana bakıyor gülüyor sanıyorum, geri çekiliyorum. 
Bu pencere gerçek bir pencere değil ki. Pencereler toprağa, göğe, denize açılır. Açınca içeri yağmur damlaları, taze biçilmiş çimen kokuları dolar. Betona bakan pencere mi olur? Shawshank mi burası!? 

Kaç yıl yatarım var acaba? Belki de duvarımdaki posterin arkasını kazmaya başlamalıyım.