Bizim içimizde bir mevsim var.

Sonbaharın, kışın; otla çiçekle yağmurla karla ilgisi sınırlı.
Bizim içimizde bir mevsim var.
İnsan tabiatımızın doğasına ait.
Bazen bir sis çöküyor içime.
Renkler soluyor.
Oradan bir kötü söz geçmesi yetiyor.
Bir tayfun, dingin toprağımı havalandırıyor göklere, üstüme çalı çırpı diken yağıyor.
Bir nefeslik yer bulmakta zorlanıyorum içimde.
Sert bir fırtınayı içeri alan o pencereye arkadan dayanıyorum bütün gücümle, duymayacağım bu kez diyorum.
Yine de aralıktan girenler yetiyor kışı getirmeye.
Durup dururken üşümeye başlıyorum.
Gidip birkaç odun kırıp şömineye atmak ısınmak lazım geliyor.
Orada bir ateş yanana kadar ben solup gidiyorum.
Şu duvarın arkasında üç beş ağaç yeşerse ne olacak, içimizde ayaz hüküm sürdükçe...