Trenin penceresinden gece dışarıya bakıyorum dikkatle.

 Ara sıra çok uzaklardan bir şeyler parlayıp sönüyor. Sadece kendi yansımamı görüyorum.
Bilinmezlik, bulanıklık fena bir şey. Yolu da göremiyorsun yolun sonunu da; okyanusun dibi olabilir burası, belki de uzay boşluğunda bir karadeliğe sürükleniyoruz, bilmiyoruz. Bilmediğimiz zaman uydurmaya başlıyoruz ya da başka biri bir hikaye yakıştırsın karanlığa, bir şeyler anlatsın, kurtuluş ümidi versin istiyoruz. Makinada oturan o adama tanımadan güven duyuyoruz.

Ara sıra küçük yerleşimlerin içinden bir nehir gibi akıyor, kocaman metal zırhlı bir yılan, süzülüyor sokak lambalarıyla aydınlanmış kuru ağaçların sardığı köy evlerinin arasından. İnsanlar uyuyor, ışıklar sönmüş, söz ve duygu trafiği de dingin bir deniz gibi sakinleşmiş. Sessizliği ağır titreşimler yayarak bozuyoruz. Uyuyan bir çocuk irkiliyor, gözlerini açıp sobanın alevlerinin tavandaki yansımasına bakıyor, sobanın üstündeki teller birbirine değerek kısaca terennüm edip susuyor, çocuk tekrar uykuya dalıyor.

Kesiştiğimiz anları kaydetmiyor zaman. Belki yıllardır haber alamayıp öldüğünü sandığımız bir dostumuz var orada, belki tarihin susadığı bir belgeyi sandığında hatıra diye saklayan bir ihtiyar adam var. Bilmiyoruz. Çok hızlı geçiyoruz yaşamların içinden, çok kısa yaşıyoruz.
Pencereden bakıyorum dikkatle. Kendimi görüyorum. Aydınlanana kadar insanın görebileceği tek şey kendi belki de bu alemde. Kendi mutluluğu, kendi çıkarları, yaşarken de öldükten sonra da kendi için garanti veren şeylerle insanlar bu yüzden mi anlaşmalı?