Uyku katillerin bile çeşmesi, Yorgan Allahsıza kadar sığınak.

Fonda ne dediği pek anlaşılmayan ciddi bir spikerin anlattığı radyo haberlerini duyuyorum. Devlet adamlarının adları geçiyor; anlamıyorum, ilgilenmiyorum da. Gündem bizim asla hükmedemeyeceğimiz bir sel adeta. Sadece yaklaşınca üstümüze başımıza bir şeyler sıçrıyor. Islanıyoruz, üşüyoruz, ses veriyoruz; hiçbir etkimiz yok. Olan bitenin şu radyo cızırtısından farkı yok benim için.
Otobüsün sarsılarak aktığı caddeler, sokaklar, virajlar, akşam olmuş terk edilmiş parklar, sokak lambalarının aydınlığının gerisinde karanlıklar, bir gölge gibi görünüp yok olan insanlar, elleri ceplerinde; Sivas ayazı herkesi itiyor sanki sırtından, hadi gidin evinize, ısının diyor.
Araçların ve binaların suni kandilleri, kayan yazılar, egzoz dumanları, badala düştükçe sarsılan, sallanan, duran, kalkan otobüsün zangırtısı, klimanın uğultusunda telefonlarına yoğunlaşmış yolcular; camların buğusuna, ağaçların gövdesine, duvarlara isimleri yazılmamış, aşksız yalnız insanlar.
Bir bilgisayar oyunu gibi hayat, ben duruyorum; hayat, zaman, insan, duygu, söz trafiği üstümden geçiyor, sağa sola kaçıyorum, bazen alnımın ortasından vuruluyorum, tekrar ayağa kalkıp koşmaya devam ediyorum.
Her oyunun sonunda gece oluyor. Otobüsler garajlara, insanlar evlerine çekiliyor, sokaklar boşalıyor, yaşam ekranı sabah aynı acıları ve aynı hazlarıyla yeni bir oyuna başlamak üzere uyku moduna giriyor. Bazen caddede ağlayan bir kadın yürüyor sadece. Üstüne kar yağıyor. Kimseye anlatamayacak kadar üzgün olan biri. Karanlığa doğru erir gibi akarak kayboluyor.
"Uyku katillerin bile çeşmesi,
Yorgan Allahsıza kadar sığınak."