Yine yan sokakta düğün var. Zurnacı akşama kadar acı acı çalar

Yine yan sokakta düğün var. Zurnacı akşama kadar acı acı çalar. Davulcu ritmi tutturamaz. Nerde o eski düğünler; davulun sesi en azından uzaktan hoş gelirdi, hey gidi.

Oynayan eden de yok. Gündüz güneş var, akşam soğuk. Davulcu ve zurnacı orada sembolik olarak duruyorlar artık düğünlerde. Bunca mükemmel ses kalitesine sahip hoparlör, enstrüman, yeni yeni şarkılar varken kim napsın davulun sesini.

Hem bu pahalılıkta kimsede göbek atacak moral kalmamıştır. Bir evi dizmek yüz bin liraya mâl olur en aşağı. Kızlar da yüzbinden aşağı altına gelmez.
Damadın evi arabası da olacak, bir de eski buzdolabıyla eski kanepe de evde olmayacak; kaynana ve kayınbaba yani. Öyle diyorlarmış. Büyüğe saygı da kalmamış. Mevcut huzur evleri bizim zamanımıza talebi karşılamaz.Geleceğe umutla bakacak ne huzur evimiz ne jelibon rezervimiz var.

Şimdiki evlilikler de davul ve zurna kadar sembolik. Davul gibi içi boş insanlar. Birbirlerine habire zurna gibi bağırıp duruyorlar.
Evin araban ve devlet işin varsa her türlü seviliyorsun, bir gerizekalı olsan da. Kızlar da oğlanlar da kollarına takıp aleme gösterecekleri bir nesne arıyorlar. Belli başlı nitelikleri olan bir nesne.

Kızlar güzel ve zayıf olmaya çalışıyor, erkekler iş bulmaya. Daha yirmili yaşlarında genç erkeklerin milyonluk bir serveti olması lazım yuva kurmak için. Kızlar güzel ve zayıf olsalar yeter. Yemek bilmelerine iş bilmelerine bile gerek yok. Kimse yeni gelinlerden hizmet beklemiyor artık. Kavga huzursuzluk çıkarmasın yeter.

Evlilik çocuk yapma olanağını tek karşılayan kurum olması haricinde anlamsız. Ben karısından ya da kocasından; benim canımdır, vefalı yârimdir, başımın tacıdır diye bahsedeni duymadım.

Herkes birbirinden ve birbirinin ailesinden nefret ediyor, acılar çekiyor, dedikodu yapıyor, ayıpları kusurları ortaya döküyor. Evlenme kardeşim boğazını sıkan mı var ya.