Kurduğun devlet, kapısı kırık, kilidi yok sahipsiz evlere döndü,

Kurduğun devlet, kapısı kırık, kilidi yok sahipsiz evlere döndü,
Dilini, kültürünü, dinini yok oluştan kurtardığın,
reaya iken birey kıldığın,
hürriyeti tattırdığın halkın yeniden cehlin girdabına düştü bak.
. . .
Gaflet mi, dalalet mi, hıyanet mi bilmem
Yok oluş yoluna kendi eliyle, kendi iradesiyle girdi milletin.
Korkarım ki kurduğun devletin elli yılı yok.
Hürriyeti öğrettiğin millet yüz yıl sonrasını ya görür ya görmez.
. . .
"Yurdumu alçaklara uğratma sakın" diyeni,
"Kimi Hindu, kimi yamyam, kimi bilmem ne bela" diyeni dinlemedik...
Hani bastığın yerleri toprak diyerek geçme tanı, demişti ya,
İşte o toprağı bir araba parasına satılığa çıkardık,
Tertemiz aşımıza zehr-i mar kattık.
. . .
Başımıza gelenin sorumlusu biziz biz.
Senin açtığın yoldan, kurduğun ülküden, gösterdiğin amaçtan başka yol, ülkü ve amaç arayan biz...
. . .
Affetme halkını.
Aydınlık yoldan sapıp kendisine karanlıkta başka patika arayan,
başkasının ayak izlerine basıp yol bulmaya çalışan,
mayası cehl ile yoğrulmuş,
dünyadan nasibi karanlık olan halkını affetme.
. . .
Çaresizlik içinde,
bir 23 Nisan'da daha aziz hatıranın önünde saygı ile eğiliyorum buyük Atatürk.
Yakalıklı siyah önlüğüyle sıraya girip andımız okuyan çocuk halimin samimiyetiyle,
Yaşadığım sürece bundan böyle daha büyük azimle,
"Açtığın yolda, kurduğun ülküde, gösterdiğin amaçta hiç durmadan yürüyeceğine and içerim.
Tek başıma kalsam bile.
Ne mutlu Türk'üm diyene. 

Hulusi Üstün