Çocukların yanında konuşuyoruz ümitsizliğimizi,

1097-
Çocukların yanında konuşuyoruz ümitsizliğimizi,
Dünyanın halinden, ekonomiden, siyasetten, hukuktan, eğitimden, çevre kirliliiğinden, hastalıktan, yalnızlıktan şikayet ederken onlar yanımızda.
Biz güzel günler gördük, onların önünde bir ömür var.
Onların yaşama sevincini kırmamalı.
Onlar bizim beceremediğimizi becerip adaletli bir dünya kuracaklar.
Onlar mutlu olacaklar.
Bu ümidi kaybetmemeli.
. . .
İyilik yok mu?
İyilik var ve çağıl çağıl akıyor.
Anadolulu bir kızcağız kafe işletmecisine soruyor, Küçükçekmece'ye taşınmam gerekiyor. Bir kaç parça eşyam ve bir koca anam var. Bir nakliye aracı nereden bulurum?
Kafe işletmecisi nakliyecileri nereden bulacağını tarif ediyor.
Kızcağız ne kadar tutacağını soruyor utana sıkıla.
Kafe işletmecisi orada oturan ufak tefek kargocuya 'kalk be !' diyor. Kargocu ikiletmiyor.
İşletmeci bir kamyonet bulup dolduruyor eşyaları, elli kilometre uzağa taşıyor kızla anasını.
Ev bilmem kaçıncı katta, eşyaları da çıkartıyor.
Mobilyaların kurulumunu biz yapamayız diyor kadın,
'Hanım dese etmem de hadi seni kırmayayım' diyor, mobilyaların kurulumunu da yapıyor.
'Borcumuz ne? diye soruyor kadın,
'İyiliğe niyet ettik borcunuz yok' deyip çıkıyor kargocuyla.
Sonra dönüp kapıyı çalıyor.
'Kızına söyle, insanlara karşı temkinli olsun, İstanbul burası.' deyip ayrılıyor.
. . .
Bir watsapp grubunda mesaj,
Kaldığı yurda depremzedeler yerleştirildiğinden dışarıda kalmış bir kızcağız kalacak yer arıyor.
Soyadından ait olduğu sülaleyi anlayıp mesajı sülaledaşına iletiyorum.
Kızcağız belki beş yüz yıl önce ortak ataya sahip oldukları adamın ailesi ile birlikte kalmaya başlıyor.
. . .
Bu bireysel iyilik öykülerinin hepsinin üzerinde iki haftadır tek yürek olmuş koca bir millet, koca bir insanlık.
Bunları anlatmalı çocuklara.
Yok, yalan söyledik şimdiye dek size.
Yaşamak güzel,
İnsanlık tanrının onuru.
HULUSİ ÜSTÜN