ANASININ EVİNDEN KADINI GETİRTMENİN YOLU :

Bazı fıkralar vardır; hem güldürür, hem de bizler için ibretlik bir tablo oluşturur. Ne güzeldir, tebessümle birlikte olaylardan ve fıkralardan ders ve ibret alabilmek. Ne kötüdür, gülememek, derslik ve ibretlik olmak. İşte, bir çoklarımızın hem tebessüm edip hem ibret alacağı bir fıkra:

Osman amcanın hanımı, kocasına kızıp memleketteki anasının yanına gitmiş ve epey zamandır gelmemiştir. Cep teflonuyla yaptığı davet, yalvarış ve yakarışlara cevap alamayan Osman amcanın; çamaşır, bulaşık, yemek, temizlik ve çocuklarla uğraşmaktan takati tükenmiştir. Sevgili ve dahi nazlı kadınını son kez çağırmak için telefona sarılmış, ama ne çare; anasının yanından gelmek istemeyen kadın, telefona cevap bile vermemiştir.
Bunun üzerine Osman amca, mesaj atmaya karar vermiştir.Mesajdan 1 saat sonra evin kadını kapıda yeşerivermiştir.. Acaba Osman amca nasıl bir mesaj atmış da, Muannit Hatunu bir saat sonra kapıda görünüvermiş? Merak ediyorsunuz değil mi?
İşte o mesaj;

“Kadınım bu sağa son mesajım.
Bebelerinen evde oturup ağlarım.
Çamaşır, bulaşık tarih yaptı.
Kadınım ben bu işlerden ne ağnarım.
Bi tokat salladım; o da, değmedi bile,
La bok mu var babağın evinde.
Ula ne bilinmez bir avradmışşın,
Bebelerinen beni Mevlam gayırsın.
Arkadaşın Hatçe yan yan bakıyo.
Üzülme Osman abi deyiveriyo,
Bebelerin başını okşayaraktan,
Kendi düşen ağlamaz deyip gülüveriyo.
Bugün geliverdi zabahın köründe,
Vallaha bi gecelik vardı zillinin üstünde.
Bulaşığa daldı, çamaşırı yıkadı,
La kadınım, bak, göğnüm çok daraldı.
Bebeleri banyoya sokup yıkayıverdi.
Osman abi sen de gir, keseleyim diyiverdi.
Ben de, büğün olmaz yarın diyiverdim,
La kadınım sağa bir şans daha verdim.
Zabaha kadar geliyosan gel eve,
Vallahi gelmezsen böyük tehlike.
Hatçe bekliyor elinde kese,
Vallah keseynen kalsa keşke.

NOT: Her ne kadar sürçü lisan var ise affola. Adem ve Havvaların ibret alması dileklerimizle…